Wat een ontknoping. Wat een geweldige apotheose. De gedoodverfde favoriet Sporting ’70 kwam struikelend door z’n laatste wedstrijden heen richting de finish om net ervoor definitief te buigen. Zij haalden slechts 21 punten in de 12 wedstrijden van de tweede seizoenshelft waar WV zon1 er 33 verzamelde. Om op de laatste speeldag de kop te pakken en onszelf tot KAMPIOEN kronen! Voor het tweede jaar in successie. Wat een geweldig resultaat voor deze geweldige groep jonge kerels onder leiding van Joram Melis en Yassir Boudazdaz.

Om te beginnen gaan we even terug in de tijd. September 2021 om precies te zijn. De voorbereiding op het seizoen is net begonnen. Ik was toen net vers bij het team en schreef een van mijn eerste verslagen. Ook toen speelde WVzon1 in het bekertoernooi tegen Quick 1890. En wonnen we ongeslagen de bekerpoule. En herlees het verslag van toen van Quick 1890 uit.

“Eén van de verrassingen”. Dit kopte de website “Het Amsterdamsche Voetbal” En waarschijnlijk ook voor u. Maar is het een echte verrassing? Eigenlijk niet. Het is namelijk gewoon een masterplan. Van het technische hart van WV-HEDW. Ik ken ze niet. Wel ken ik Ashraf. Ja, die naam herkent u vast wel. En Joram. Misschien iets minder. Zij zijn, naast velen anderen, al jaren actief met de jeugd van WV. Als trainers op het veld. En dat gaat heel aardig. En dit is het begin van het resultaat van het jarenlang zaaien. En dan leest u dit wedstrijdverslag.

Maar wat heeft u eraan dat WV eerst 1-0 achter kwam. Volledig tegen de verhoudingen in. Dat de 19-jarige Lucas Noppert, na een ongelukkige wedstrijd vorige week, in deze wedstrijd gewoon top stond te verdedigen. En dat je de voornaam van onze 20-jarige linksback met dubbel “a” schrijft. Het is dus MouAAd Boudinar. Misschien dat we hem naar goed Amsterdams gebruik een bijnaam moeten geven. Aadje vanaf nu? Dat hij er toevallig deze wedstrijd twee inschoot? En opzichtig voor z’n hattrick ging? Dat wisten de toeschouwers langs de lijn allang.

Dat de 19-jarige Max Swart veel met z’n naam erin staat de afgelopen weken omdat ie doelpunten moet maken. Dat is toch waarom iemand in de spits staat? En dat je de noeste werkers op het middenveld die hem ertoe in staat stellen minder met naam vermeld ziet staan. En toch heb je die juist nodig. Voor de balans. Maar ook omdat je met 10 spitsen en een keeper nooit zal winnen.

Zo’n speler is Roan Rijkers. Ook 19 jaar oud. Zijn tweede seizoen al in de Zondag 1. Scoort altijd. Maar dan anders. Hij dicht de gaatjes als andere enthousiast ten aanval trekken. Onmisbaar voor de trainer en het team. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Over Jannes. Die is al oud. Hij is namelijk al 25! Of Tom. Dat is de langste van het stel en toch draait ie z’n tegenstanders dol op de vierkante meter. Hij is overigens al 21.

U merkt het al. Trainer Coach Joram Melis is erin geslaagd om een groep met fitte enthousiaste talentvolle gedisciplineerde en veelal zelf opgeleide jonge honden (14…..) uit het Amsterdamse samen te brengen. En in het nummer 14 herkent u natuurlijk gelijk dat het goed zit met de toekomst. Ze spelen, naast de trainingen natuurlijk, nu een week of vijf samen wedstrijden. En dat is hartstikke leuk om te zien. En dat bevalt mij enorm goed. Wat u dus vooral eigenlijk moet onthouden is dat het hartstikke leuk is om op zondag dit team te zien spelen.

En dan gisteren. Alle genoemde spelers hierboven zitten nog in het team. En de laatste speelronde is daar. We moeten winnen en hopen dat Sporting ’70 onder de druk bezwijkt zoals ze dat al weken deden. Want de druk lag bij hun. Door zichzelf opgelegd. Als je voor de wedstrijd tegen ons van vorige week communiceert dat “de Amsterdamse ploegen respectievelijk helemaal niets en nog minder dan niets zullen halen?” Hoe mooi is dan de eindstand waarin WV-HEDW op 1. Swift op 2. En Sporting ’70 pas op 3 komt. Dan krijg je een lesje in nederigheid.

Want juist die nederigheid heeft ons als team veel gebracht dit seizoen. Als promovendus in de 3e klasse. Zijn we aan het werk gegaan. Je kunt wel stellen heel hard aan het werk gegaan. Op het veld, in de kleedkamer, individueel in de gym en ook als groep hebben we een proces doorgemaakt. Dit samen met een geweldig trainingskamp in Valencia heeft een tweede seizoenshelft opgeleverd om je vingers bij af te likken; 11 overwinningen in 12 wedstrijden.

Over de wedstrijd even helemaal niks. Die was matig. Door de spanning. Maar het resultaat daar was het om te doen. Als je dan zelf 0-2 wint door doelpunten van Tycho de Vries & Midas Ploem Kempkes. En de socials ons dan vertellen dat Swift 0-1 scoort. Ja, dan is het feest gearriveerd. En hoe. Doldwaze taferelen. Jongens die op de weg terug naar de kantine van WV even bij Sporting ‘ 70 langsrijden om luid en duidelijk zich te melden als de kampioenen.

Het huldigen van het team op het bordes bij WV door onze voorzittert en een afgevaardigde van de KNVB. Die na het verlies van Sporting ’70 zich maar naar Amsterdam had verplaatst met de oorkonde en de medailles. Het feest samen met fc Fantasiepijl die ook kampioen werden gisteren op de club. En dan begint de reis door het nachtleven. We komen samen met DRC 2 in de stad. Het team van mijn oude cluppie waar de vrienden van m’n zoon in spelen. Ook zij werden gisteren kampioen.

Kortom, 26 mei 2024 staat in mijn geheugen gegrift als een dag van uitzonderlijk succes.

TEAM : Mick van der Wijgerd, Tobin Melis, Freek van der Heide, Midas Ploem-Kempkes, Lukas Noppert, Tycho de Vries, Jermaine Verwey, Tom van Riessen, Max Swart, Diego van de Bunt-Huigen, Jesse Coffeng, Jona Bouw, Gil Gilberto, Osman Tok, Jens Avrap, Jan van Straaten, Jules Vermeulen, Joram Melis, Yassir Boudazdaz, Raymond Lion & ondergetekende

Onno Swart

Op Het Amsterdamsche Voetbal: Gepiekt op het juiste moment: WV-HEDW voor tweede keer op rij kampioen

De video-samenvatting van Mr Melis: