Een wedstrijd om een prijs. Promotie naar de 3e klasse. Dat is op zich natuurlijk al een spannend verhaal. Eigenlijk had u erbij moeten zijn. Net als de ruim 400 toeschouwers die er wel waren. Veel WV'ers hadden de reis naar Wormerveer gemaakt. We waren o.a. met 2 bussen. De ambiance was prachtig. De spanning om te snijden. Kortom dit zijn de momenten waarom je het hele jaar als team samen traint en speelt.

De wedstrijd zelf was een aantrekkelijke onder de deskundige leiding van mevrouw Overtoom. Tuurlijk hadden wij gewild dat ze iets meer de voordeelregel had toegepast. Of een aantal overtredingen meer op waarde had geschat. Een gele kaart bij een vieze gemene overtreding op een knie recht voor onze dug-out? Of het neerhalen van onze spits Max die zo kon doorlopen naar het doel? Maar goed over het algemeen had ze het bij het juiste eind.

Dan de wedstrijd. Zonder geluk vaart niemand wel. Wie creëerde de kansen? Wij. In de 1e helft hadden we op basis van ons spel recht op een doelpunt. Maar het engeltje zat vandaag niet op onze lat. In het Noordhollands Dagblad staat de quote te lezen van trainer Kroes van Alcmaria Victrix: “Over geluk hebben wij in deze wedstrijd niet te klagen gehad”. En zo was het. De lat. De vingertoppen van de keeper. Of een verdwaald been. Hij ging er niet in. De bal had andere plannen vandaag met onze kansen.

De rust is er met een evenwicht in de stand 0-0. Het strijdplan werd nog eens op scherp gezet. De dorst gelest. Zonder wissels gaan we verder. En daar is dat verdomde doelpunt aan de verkeerde kant. Een voorzet van de zijkant op de achterlijn. De bal wordt gemist door de speler van Alcmaria. Echter de bal smoort. En de rebound is voor Alcmaria. 1-0.

WV blijft stoïcijns z’n spel spelen. Er komen wissels. De kansen volgen elkaar dan in hoog tempo op. Het is wachten op de gelijkmaker. Maar dat verdomde engeltje is in de rust gewoon van doel gewisseld. WV neemt meer risico. En moet ruimte laten aan de voorwaartsen van Alcmaria Victrix. Maar Mick stond als een tijger in z’n kooi. En toch gaat het fout. Een penalty. Of toch niet. De scheids was onverbiddelijk. Onze aanvoerder Ivar vol ongeloof dat zijn actie zo werd beoordeeld. Geen geel. Niks. Wel een pingel tegen. De beslissing blijft staan. De beste man van het veld nu de tegenstander voor Mick. Helaas moest hij voor hem buigen. 2-0.

Er is dan nog 15' officiële speeltijd. We zetten nog een keer aan. Ondanks dat het geniepige zonnetje de energie uit de spelers zuigt. In deze minuten neemt het ongeloof grootse vormen aan. We spelen va-banque. We dwingen de tegenstander terug. We krijgen kansen. Maar het scoren is ons vandaag niet gegund. Van de lijn. De lat. Nog een keer de lat. Je zou zeggen dan is dat engeltje vast wel geschrokken. Maar nee. Want zelfs een volkomen leeg voetbaldoel was gewoon niet groot genoeg.

Onze spelers liggen voor dood op de grond als het eindsignaal klinkt. De gladiolen gaan naar Alkmaar. Hoe de sfeer was, kunt u inmiddels wel voelen. De reis terug naar Amsterdam was een stille op de warme en gemeende woorden van onze voorzitter na. De nazit bij WV-HEDW een goede afsluiting van deze dag. Bestuur bedankt voor de steun en jullie inzet voor deze mooie ploeg jongens! Ondanks het missen van promotie speelden we een goed seizoen maar we vergeten onszelf te belonen. Komend seizoen nemen we deze ervaring mee en zijn we weer net iets meer man. Iets sterker. Iets meer gogme. Iets meer gemeen. Iets meer geslepen. Want met het pure voetbal zit het wel goed.

Onno Swart