Tis zondagavond laat. Tsja, hoe ga ik, wat er rondom zondag 1 gebeurd, op dit moment, allemaal opschrijven? Ik worstel in gedachten. Want er schiet mij van alles te binnen. Puur willekeurig. Geen heldere draad. Ik begin met schrijven en leg het vrijwel direct weer weg. M’n pen is te scherp. Een nachtje slapen dan maar. En dat worden er twee. En dan drie. Bij wakker worden woensdagochtend is er dat heldere moment. Terug naar de basis. Gewoon spuien die gedachtes en dan maar zien of het hout snijdt. En zo komt dit verhaal tot stand.

Ik ga even terug naar donderdagavond. We trainen zoals gebruikelijk. Er wordt hard gewerkt. Maar de sfeer die er hangt is gespannen. Misschien wel licht geïrriteerd. Ik loop rond op het veld. En praat in de rustmomenten met wat spelers. En zij met mij. Er is irritatie. Onderling. Over gedrag. Over gejank. Niet accepteren. Dat hoort ook in een groep. Maar als de resultaten achter blijven dan worden ze prominenter. Zoals het hoort. Maak van je hart geen moordkuil jongens. Ga met elkaar in gesprek. Deel het. Praat het uit. Want het gaat over een spelletje. Als we gedoucht in de kantine zitten moet er weer lol zijn. Dan laten we dat geïrriteerd in de kleedkamer achter. Als team doen we nog een drankje. Barcelona wint soepel van Valencia. De selectie voor zondag is simpel. Alle fitte spelers zitten erin.

Dan is het 22:35u en dropt onze almachtige voorzitter een bommetje via Whatsapp met de vraag: komen jullie wel met een topbezetting zaterdag achter de bar? Euhhhhhhhh kantinedienst? Zaterdag? Er is instant stress. Ik overleg met de trainers, Want voorzover wij wisten stonden we er niet op. Er begint een discussie over hoe dit kan. En ja, dat is dan eigenlijk minder belangrijk voor nu. Dat het niet goed is gegaan is helder. We moeten het fiksen. En dat met een spelersgroep van 21 grotendeels studenten met baantjes. Waar zeven jeugdtrainers inzitten met wedstrijden op juist zaterdag. Kortom, ik heb er in ene een dagtaak bij op mijn toch al drukke werkdag op vrijdag.

In de loop van vrijdag krijg ik een reminder van Mick van de Wijgerd dat de foto van de winnaars van de eindpartij nog niet op Instagram staat. Oh ja. Snel maar ff doen dan. Ik schrijf bij de wekelijkse foto van de winnaars van de eindpartij het volgende: “De eindpartij. Ja het was weer donderdag. Eigenlijk moesten we spelen met de kerels tegen de jongetjes. Want ja. We moeten an de bak. Niet piepen. Niet janken. Geen ja maar. Geen Calimero gedrag. Het werd echter de grootste voeten tegen de kleinste. Dus lichtvoetigheid was het onderwerp. En ja dat was een prooi voor de ploeg die op kleine voet leeft. Zie ze stralen. Nieuwe ronde. Nieuwe kansen. Geen excuus. Niet piepen. Niet janken. Doen wat je kan. Werken voor ‘t team. Samen naar een resultaat”.

De kantinebezetting regelen van de zaterdagmiddag. Lukt dat? Tuulk. ;-) We stonden er. One for the team. En heel eerlijk. Ik heb er altijd lol in om bier te tappen. Beetje slap ouwehoeren. Mensen leren kennen. En ondertussen handen uit de mouwen. Want ja, je moet soms wel ff aanpoten. Samen met kantinetopper Priscilla liep het vloeiend. De eindtijd van 18:00u bleek een utopie. Onze crew bleef tot zeker 20:00u. Op naar zondag. Hopelijk dat alles dan ook zo soepel loopt denk ik nog. Maar dat is pas morgen. De zondag. Op het program Beuningse Boys thuis.

De wedstrijddag. Zondag. Uit verloren we. 2-1. Na een verdomd slechte 1e helft van onze kant. De 2e was heel acceptabel. Maar we konden een verlies niet meer voorkomen. Ondanks meerdere goede mogelijkheden. En laat dat de laatste wedstrijden ook weer ons parten spelen. Het is al benoemd in het verslag van Richard Lynch op de site van Het Amsterdamsche Voetbal. De woorden van onze trainer spreken boekdelen “Zoals zo vaak, was de eerste kans van de tegenstander gelijk een doelpunt, zo ook deze zondagmiddag tegen Beuningse Boys”.

De 0-1. Dit was net zo een moment als Joey Veerman tegen Juventus. In de eigen volle zestienmeter. De voetballende oplossing zoeken in plaats van even voor zekerheid kiezen. Balverlies. En boem, het kadootje wordt door de tegenstander uitgepakt. Een leermoment voor Tom van Riessen. Normaal neemt hij het team bij de hand. Maar in de afgelopen periode heeft hij het moeilijk als verdedigende middenvelder. Zet de knop om Tom. Vind de energie weer de komende weken. Laat zien wat je echt in je mars hebt. Ik heb er vertrouwen in.

En nog zo’n quote van de trainer “Voor de rest hebben wij vrij weinig weggegeven. We speelden een aardige eerste helft, maar wij wisten het niet om te zetten tot grote kansen. In de tweede helft hebben wij besloten om iets opportunistischer te gaan spelen, wetende dat wij dan achterin in grote ruimtes zouden komen te spelen. De jongens hebben het fantastisch opgepakt in de tweede helft. We hebben ze afgejaagd, veel energie in de wedstrijd gelegd en veel tweede ballen gewonnen. We komen terecht op 1-1, maar daarna drukken wij niet door en dat is jammer. We scoren te weinig, net als vorige week”. En daar is niks aan gelogen.

Het is zo jammer want we kwamen heel goed uit de kleedkamer. De eerste beste aanval van ons was een meer dan 100% kans. Goed uitgespeeld zeg maar. En daar wordt dan zo slordig mee omgegaan. Waarom voluit schieten en niet zuiver met de binnenkant in de hoek? Dan heb je gelijk het heft in handen. Nu moesten we weer in de achtervolging. Dat doen we volle bak. Creëren. Maar ja, ons spel in de laatste fase is slordig. Regelmatig verkeerde keuzes. Geen vaste patronen. Geen goede afstemming onderling. Dit moet en kan anders. Daar hebben we de kwaliteiten voor. Maar als ieder op z’n eigen eilandje eigenwijs zijn eigen ding blijft doen. Zonder overleg en afstemming. Dan heb ik er een hard hoofd in.

Dat onze goal weer door een verdediger gemaakt wordt spreekt boekdelen. Het was Midas Ploem Kempkes die hem maakte. Wat zat ie er lekker in. De bal en Midas. Want hij speelde alweer een puike partij. Verloor geen persoonlijk duel. Niet over de grond en niet in de lucht. Hij heerste samen met Roan Mulder. Heeft altijd voetballend zijn inbreng in het aanvalsspel. En heeft dus ook scorend vermogen. Ook met z’n chocoladebeen. Want niet geschoten is altijd mis zeg maar. Hij schoot. Vanaf een meter of 25. Met z’n rechter de bal in de linker onderhoek. Volkomen verdiend. Als je nu ook nog als een sergeant de andere manschappen gaat neerzetten dan ben je helemaal compleet.

Dan nog iets over de scheidsrechter van dienst. Johan van Genderen. Wij kennen hem binnen WV als de zoon van Bram van Genderen. Het oudst levende ooit spelende lid van WV-HEDW. Ook kennen de ouderen, Johan als een oud speler. Ergens in de jaren ’80 van de vorige eeuw. Al jarenlang oefent ie een mooie hobby uit namelijk wedstrijden fluiten. Dat doet hij met de kennis van een speler. En de kennis van de regels. Hij laat mannelijk voetbal toe. Schuwt de voordeelregel niet. Duels horen erbij. Een opmerking ook. Maar wat een genot om zo’n scheidsrechter te treffen bij onze wedstrijd. Je was de beste man van het veld. Of was dat Midas?

En dan hebben we nu een soort van mini winterstop. Door de Brabantse accenten in onze competitie ligt deze stil in onze poule tijdens het carnavalsweekend. Dit betekent dat we pas weer spelen op 9 maart. Een maand vrij dus. Een maand waarin we kunnen hergroeperen. Praten met elkaar. Over afstemming. Hoe de laatste fase beter kan. Doe jezelf en het team een plezier door dit te doen. Want met de kansen die we elke week creëren zouden we er 4 per wedstrijd moeten kunnen scoren. De staf kan en wil hierbij helpen met beelden etc. Want Leones komt 9 maart thuis op bezoek. Dat moeten 3 punten zijn. What ever it takes.

Team : Jules Vermeulen, Tim van Eldonk, Roan Mulder©, Midas Ploem-Kempkes, Lukas Noppert, Tom van Riessen (69” Tycho de Vries), Ashraf Azzouz (69” Jermaine Verwey), Anass Boudinar (69” Huib Bergkamp), Max Swart (40” Roger Onkenhout), Yasin Koprulu, Jesse Coffeng, Freek van der Heide, Mouaad Boudinar & Mick van der Wijgerd

Woensdag 12 februari 2024 19:45u Onno Swart