Wat een week. Vorige week mochten we het zoet proeven van een prima overwinning in en tegen Monnickendam. Op dinsdag troffen we SDZ, in een enorme hoosbui als oefenpartner. We speelden 2-2. Net als het weer was de wedstrijd niet best. De wedstrijd gaf de technische staf voldoende aanknopingspunten om mee te nemen in de komende trainingen. Zoals u weet is de #WVzon1 zichzelf aan het herontdekken. We are discovering new horizon’s zeg maar. We zijn op een nieuw niveau zoekende naar waar we staan. We proberen te evolueren. Vorige week ging dat relatief makkelijk.
En zondag, ja zondag ging dat even anders. We troffen Always Forward uit Hoorn. Ook een promovendus vanuit de 3e klasse zondag. Dus gelijke monniken, gelijke kappen. We troffen een fysiek sterke ploeg. Niet ouder of wijzer maar vooral fysiek sterker. En dat gekoppeld aan een enorme drive om als team te opereren. En dat was helder in de eerste helft. Dat we bij rust maar 0-1 achterstonden mag een wonder heten. Dit zeker geholpen door een voortreffelijke keeper. Jules Vermeulen hield op meerdere momenten z’n ploeg in de wedstrijd.
We kunnen wel concluderen dat we in de eerste helft les kregen. In duelkracht. In wedstrijdmentaliteit. En vooral in tempo. Baltempo. Waar bij de tegenstander de ballen strak werden ingespeeld. Op het juiste been. Of in de loop. Was er bij de onze niet echt de snelheid te vinden in de passing. Of de accuratesse. De tijd ontbrak hierdoor bij degene die de bal ontving. Gevolg een duel. En dan ontberen we de fysieke kracht. En dat speelde Always Forward in de kaart. Een 0-3 ruststand had de verhoudingen prima weergegeven. Echter onze keeper en ook het centrale duo Roan Mulder en Midas Ploem Kempes stonden hun mannetje in de storm die onze tegenstander ontwikkelde.
Wat mij dan opvalt. Net als dinsdag in het oefenpotje tegen SDZ en de training op donderdag is dat als het moeilijk wordt, er niet teruggegrepen wordt op de simpele oplossingen. Terug naar de basis zeg maar. Nee, integendeel. We gaan de moeilijke dingen proberen. Op de solo toer. Op goed geluk, lijkt het wel. Lopen met de bal is sowieso niet vaak de juiste oplossing. Het vertraagt enorm.
Niet iedereen beseft dat het edele spelletje is gebaseerd op het team. Niet het individu. Het is de gezamenlijkheid dat de kracht geeft. Doordat ieder zich inzet voor en in het belang van het team kan je als individu excelleren. Eenvoud maakt voetbal soms zo ongelofelijk mooi. Maar is zo ongelofelijk moeilijk met alle ego’s die zich in de basis elf proberen te spelen. We kunnen niet allemaal de assists geven. Of de beslissende goal maken. We moeten onze vol overgave taken uitvoeren. Dat moet de basis zijn.
De rust kwam met slechts 0-1 als geroepen. De trainert kon zijn troepen hergroeperen. Nieuwe moed inpraten en ook twee wissels doorvoeren. Jesse Coffeng en Roger Onkenhout kwamen voor Jermaine Verwey en Yasin Koprulu. Nieuwe energie om de strijd in de tweede helft aan te gaan. En zo geschiedde. De analyses op het terras waren helder. We bakten er weinig van. Waren slordig. Slap in de duels. Weinig mannelijk. En teveel voor eigen glorie. Ik kon niet anders dan knikken en beamen. Maar goed, we hadden dan ook nog een helft om het tegendeel te bewijzen. En zo geschiedde.
Al met al was de tweede helft een stuk beter. We kregen Always Forward rustig. De storm geluwd. De controle over de wedstrijd werd genomen. We kregen meer en meer overwicht. Always Forward moest terug en had een paar keer flink de noodrem nodig, waarbij de scheidsrechter terecht kaarten trok. Of die de juiste kleur hadden valt zeker bij de overtreding op onze keeper te betwijfelen. Als je de bloedige schaafplekken van een zestal noppen op je borst hebt staan terwijl je opspringend de bal wegkopt als keeper net buiten je zestien. En je tegenstander krijgt slechts geel? Dan heb je als scheids nog wat te evalueren. En lering te trekken. Maar goed gelukkig kon Jules verder na een blessurebehandeling.
Dat het in de de laatste 20 meter van het veld moeilijk ging is duidelijk. Hoog op het veld zoals dat heet was het druk. En ons spel te voorspelbaar. Helemaal duidelijk wordt het als je weet dat we de 1-1 scoorde uit onze eerste schot binnen de palen van het vijandelijke doel. Als je de gelijkmaker scoort uit die ene bal tussen de palen in de hele wedstrijd moet je blij zijn met het behaalde resultaat. Dit los van de uitvoering. Daar moet ieder kijken naar zichzelf in de spiegel en kritisch zijn. Want we kunnen zoveel beter.
De assist kwam op naam van onze controleur Tom van Riessen. In z’n enige echte aanvallende rush van de wedstrijd brak hij door via een goed opgezette een-twee op rechts. Z’n voorzet over de grond was scherp. Te scherp voor Jesse Coffeng bij de 1e paal. Maar onze spits van dienst Max Swart wist wel raad met dit buitenkansje. Met links (?) schoot hij tegendraads de bal meedogenloos binnen.
In de resterende minuten van de officiële speeltijd en 7’ blessuretijd probeerde WV de overwinning nog te stelen van de volkomen moegestreden tegenstanders. Maar het mocht niet zo zijn. En als neutrale toeschouwer zou je ook zeggen de 1-1 is een terechte uitslag.
We staan weer voor een nieuwe week. Komen dichterbij de start van de competitie. Door gisteren is er hopelijk het inzicht binnen het team gekomen dat er werk aan de winkel is. De gym bezocht moet worden om sterker te worden. Hard getraind moet worden om het spel op elkaar af te stemmen. Jullie met elkaar te praten over hoe je de bal wil hebben. De meisjes komen later wel weer. ;-) De trainert te vragen om individuele input.
Want komend weekend ZOB uit zal andere koek zijn dan Always Forward. Om maar niet te spreken over de eerste competitiewedstrijd op 22 september als Zwaluw VFC op visite komt. Een ploeg die komt voor maar één ding en dat is drie punten. Punten die wij in Amsterdam moeten houden.
Team: Jules Vermeulen, Tobin Melis, Roan Mulder, Midas Ploem Kempkes, Lukas Noppert, Tom van Riessen, Jermaine Verwey, Tycho de Vries, Max Swart, Yasin Koprulu, Jan van Straaten, Anass Boudinar, Mouaad Boudinar, Roger Onkenhout, Jesse Coffeng & Mick van der Wijgerd.
Onno Swart
Video-samenvatting van Mr Melis: