Waar hebben we het over. Voetbal. Een spelletje. 11 tegen 11 met een bal. De Scheids bepaalt de grens. En ja dan heb je te maken met ego’s. Met jochies. Met wannabe kerels. Onzekerheid is troef. Iedereen staat op nul bij de trainert. Het groepsproces speelt zijn spel. Heerlijk om te zien als ouwere jongere die het mag aanschouwen.

Na wat oefenpotjes en mooie trainingssessies is het moment van de waarheid daar. De 1e bekerwedstrijd staat op t program. We zijn aan drie 3e zaterdag klassers gekoppeld. Geen kattepis derhalve. En dat doet wat met een groep. De koppies staan bij de bespreking strak. De trainert hamert al meer momenten op deze potjes. Het zijn andere wedstrijden. Beker is een andere vibe. Het is gewoon elke wedstrijd knallen. Vorig seizoen kwamen we ver met mooie herinneringen tot gevolg.

De tegenstander is TOV uit Baarn. Een ploeg met fysiek. Met het mes tussen de tanden. Jerommekes met kicksen aan. Onze Kees maar dan een paar meer. Ze spelen al jaren 3e klasse. Op zaterdag. Dus ze weten van wanten. En wij. Ja wij zij wat onzeker. Jong. Fysiek niet zover. Voetballend wel. Maar ja. Je moet dezelfde arbeid leveren om je voetballend vermogen te laten excelleren. Lukt ze dat vanmiddag?

En dan het ongrijpbare. Het vertrouwen in een goed resultaat. In onszelf. Dit is wat Wikipedia zegt over vertrouwen: Vertrouwen is het hebben van een vaste overtuiging dat een gewenste omstandigheid, waarvan de beheersing buiten de eigen macht ligt, zich voor zal doen. Op vertrouwen moet een beroep worden gedaan als over de omstandigheid geen zekerheid gekregen kan worden. Als zekerheid bestaat is vertrouwen immers overbodig.

Als voorbeeld neem ik Mouaad. Met zijn begenadigde techniek zou hij zich vorige seizoen makkelijk in t elftal moeten spelen. Het lukte alleen niet. Maar vandaag zag ik een andere Mouaad. Andere positie. Ander vibe. Vol energie in de verdedigende momenten. En tussen de linies was hij. Ongrijpbaar. Uit de duels blijvend verzorgde hij de opzet van onze aanvallen.

En dan Kees. Topfit! Eindelijk. Wat een kanjer. Maar ja. Hij is net een nieuwe fase ingegaan. Dat is het leven. Eentje die ook weer onzeker maakt. Welke fase? Ik laat het even. We hebben het immers over voetbal. Maar als je je haar föhnt na een wedstrijd als stopper? Puike wedstrijd overigens. Op die gele kaart na.

En zo kan ik doorgaan. Het team had het lastig in de 1e helft maar weerde zich kranig. Het tempo. De fysieke kracht van TOV. De grens van de scheids. Want hij bepaalt. Wat je dan nodig hebt is vertrouwen. Een beetje geluk. Het mazzeltje dat het jouw kant op valt. We stonden er. En ja toch een aantal nieuwe jongens die we moeten inpassen. Dat maakte dat we onszelf tekort deden in de 1e helft.

Als dan ook nog het geluk aan de zijde van TOV is bij een halve kans die met een beetje effect in het doel rolt, dan begrijpt u dat het vertrouwen danig op de proef werd gesteld vandaag. We rusten dan ook met een 0-1 achterstand. Terecht qua doelpunten. Onterecht qua gecreëerde kansen. Maar ja. Ketchup komt nou eenmaal lastig uit de fles.

De 2e helft begint met hetzelfde beeld als de 1e. Tis een fysiek gevecht. Ja jongens wen er maar an. Welkom in het grote mannen voetbal. Langzaam an keert echter de wedstrijd. Nog meer richting WV-HEDW zondag 1. We blijven onze taken uitoefenen. Het team vecht. Het strijdt. En is voetballend beter. Spits Jens is onvermoeibaar. Werkt. Sleurt. Krijgt kansen. Alleen lukt het vandaag net niet. Een voetje. Een knie. TOV zit er steeds tussen. En dan komt toch de ommekeer.

Gil is inmiddels in de ploeg gekomen. Gil is slim. Gil anticipeert goed. En staat daar waar de tegenstander hem niet verwacht. In de zestien. Precies waar de bal komt. De 1-1 is daar. Tis de 73”. En nu door. De overwinning. We ruiken hem. TOV weet het niet meer. WV neemt het heft in handen. Jannes komt en dan is alles anders. In eens wordt het gracieus. Niet krachtig maar mooi. Een luchtduel. Z’n krullenbol is duidelijk hoger. De rust. De élégance. Het brengt het team tijd. En ja dan hebben we ze bij de strot.

Het is dan bijna jammer dat de 78” al beslissend is. Tsja de beelden zullen het onderstrepen. Het was niks. Geen kans. Geen mogelijkheid. Maar het was wel een kanonskogel! Dat kleine backje. Die Noppert. Ja, dan blijkt dat de krachttraining kan lonen. Investeren heet dat. Wat een knal. Uit het niets. Maar wat een streep. De 2-1 maakte herrie op de tribune. Maar het schot verliep vertraagd. In volkomen stilte. De keeper. Kansloos. Volkomen kansloos.

Ja en dan. TOV spartelde. Deed een verwoede poging om nog een resultaat te halen. Maar ja. Dan WV. Die stonden er. Allemaal. Wat een genot om te zien. Tuurlijk was het niet allemaal geweldig. De intentie was er. De teamspirit geweldig. Er ging wel eens wat fout maar het geraamte van een mooi seizoen is er. Nu samen. Met elkaar werken aan dat geraamte. Misschien dat Max Swart ook wat tijd in z’n drukke schema kan vinden om mee te doen? Osman & Midas serieus de tijd nemen om echt fit te worden? Want samen met elkaar worden we dan een machine die als een hecht team er een mooi seizoen van kan maken.

Ik. Ja ik. Die ouwere jongere heb er meer dan vertrouwen in. Als we samen blijven optrekken. De trainert bepaalt. En ik geniet van jullie als jonge honden die samen tot grote hoogten kunnen stijgen. En dan is het die stopper vergeven om z’n haar te föhnen.

Onno Swart

De hoogtepunten in beeld: