WV-HEDW Zondag 1 vs TOG

Tsja. Wat zal ik doen. Tis al ruim nadat de wedstrijd is gespeeld. We schrijven inmiddels 22:49u. Max Verstappen won net nipt. Wat een spanning. Op het scherpst van de snede racen met Charles Leclerc en direct na de race elkaar omhelzen en complimenteren met elkaars prestatie. Wat een sportiviteit. Ik zit inmiddels al geruime tijd met een laptop voor m’n neus maar de woorden komen niet. Tis een beetje leeg waar de woorden normaal soepel vloeien tot een geheel. Ik keek naar de wedstrijd van #WVzon1 vanuit mijn perspectief. Tuulk ben ik niet onpartijdig. Maar waar stopt fair en waar begint onrecht? Tis een vraag die mij zoveel uur na de wedstrijd steeds maar weer te binnenschiet. Nou vooruit. Ik schrijf mijn versie van de werkelijkheid van vanmiddag voor u op. Het ging als volgt:

De heer Waale had vandaag de leiding. Tegenstander TOG is de koploper en heeft net de 1e periodetitel veroverd. De heenwedstrijd was een voorbeeld van een clash tussen twee totaal verschillende spelopvattingen. Ook vandaag was dit duidelijk zichtbaar. Waar in de 1e helft WV het initiatief nam (of kreeg?) koos TOG vooral voor het defensief met de omschakeling als wapen. Geduldig speelde WV z’n spel. Niet vloeiend. Niet altijd even zorgvuldig. Vooral de lange bal kwam niet echt aan. Toch kwam de kans die nodig was. En wel in de 25'. Ivar stuurde Max op snelheid diep over links. Snijdend naar binnen liep hij de zestien meter binnen. De meegelopen Jesse kreeg de bal op maat aangespeeld en de 1-0 voorsprong was daar.

Rust

De 2e helft was voetballend niet fraai. WV lukte het niet de voorsprong te vergroten ondanks enkele kansen. Het vizier stond niet op scherp. TOG bleef vooral tegenhouden. De scheids kreeg het steeds lastiger. Met het praten. Stervende zwanen die wonderlijk herstellen. Momenten waar het fysieke de overhand kreeg. De grens werd vakkundig steeds een beetje verder opgerekt. In de 71e minuut krijgt TOG een vrije trap op het middenveld, een meter of 20 van het doel van WV. De trap is fraai. De bal zeilt met een curve over onze keeper in de bovenhoek. 1-1.

Het laatste kwartier is bloedstollend en treurig tegelijk. Waar je voetbalhart hoopt op een wedstrijd net zo mooi als het weer, is het in werkelijkheid een gedrocht dat niks met voetbal te maken heeft. Althans in mijn beleving van dit mooie spel. Een eerste opstootje. Bij de dug outs. De trainer van TOG krijgt de rode kaart voorgehouden. De emotie zit inmiddels hoog bij beide ploegen. Er wordt gewisseld aan beide zijden omdat de echte kracht begint weg te vloeien. Het spel ligt vaak stil door overtredingen. Alles wordt bekritiseerd wat de scheids doet. Hij is de regie kwijt en de grens van het toelaatbare vervaagt.

Het is inmiddels einde officiële speeltijd. Een speler van TOG speelt voor eigen rechter en geeft een duidelijke kopstoot aan zijn directe tegenstander. Liggend op de grond buigt ie zich nog even over hem heen. En spuugt naar hem. Een klassiek voorbeeld van een rode kaart zeg maar. Gevolg: het volgende opstootje is daar met een kluwen van spelers & begeleiders. De scheids aanschouwt wat gaande is. Het spel ligt meerdere minuten stil. Vrije trap WV. En verder niks. Hij doet het af met helemaal niks?

De blessuretijd is kort. Beter. Voor iedereen. Dat blijkt als bij het naar de kleedkamers lopen de vlam nogmaals in de pan vliegt. Doordat ikzelf op de provocatie van de trainer van TOG in ga. Stom maar ja tis wel gebeurd. Tuulk is voetbal emotie maar wel met grenzen die vandaag helaas weer eens te veel vervaagden. De dag die ons zo mooi toelachte qua weer kreeg helaas een bittere nasmaak mee. Oh ja. De eindstand was 1-1. Voor als u het nog interesseerde.

Onno Swart

Op Het Amsterdamsche Voetbal: WV-HEDW en TOG delen de punten