Poeh wat was het een intensieve pot voetbal gistermiddag.

Even de contouren van de middag. We spelen onder de rook van stadion Galgenwaard in Utrecht tegen de plaatselijke volksclub Rivierwijkers. Een degradant uit de 3e klasse die dit jaar 75 jaar bestaat. Hun team is met een gemiddelde leeftijd van net geen 32 jaar iets jonger dan de 75 jaar dat de club bestaat. Een team ook dat na 7 wedstrijden fier aan kop gaat in onze klasse. Wij als runner-up kunnen de koppositie overnemen bij een overwinning. Kortom er stond wat op het spel!

Wij hadden na de gewonnen midweekse bekerwedstrijd niet alleen een heel goed gevoel overgehouden maar ook een volle ziekenboeg. We hadden op vrijdag 10 fitte spelers, 1 twijfelgeval en 2 spelers terugkerend van een blessure die max. 20 minuten mochten maken. Best karig kun je stellen. Trainert Joram heeft alles in het werk gesteld om aanvulling te vinden in de andere prestatie-teams waaruit we kunnen putten. Dit leverde Yasin Koprulu, een topper op uit de 023 en 3 spelers van Zon2 die alle al 90 minuten hadden gespeeld.

De wedstrijd zelf. Leest u hiervoor gerust het ‘draadje’ op mijn twitteraccount @OnnoSwart terug. Wij trappen af. De scheids van dienst is de heer Jurrien Bijl. Naar zou blijken een prima leidsman die het vertoonde spel goed doorzag en de ruimte liet om mannelijk te voetballen. In het kort; wij mogen het spel maken vanmiddag. Zoals wel vaker overigens. We weten wat ons te doen staat. De snelheid van de bal is het geheim. En het in beweging zijn. Het lopen zonder bal. Dat vereist vertrouwen en dat hadden we na woensdag in overvloed. De tegenstander nam zijn natuurlijke houding aan.

Het was een, voor voetbalbegrippen, elftal dat op leeftijd (gemiddeld bijna 32 jaar!) is. Er was dus veel routine in het team aanwezig. Vooral verdedigende routine. Ze speelde een spelletje wat je met een gerust hart ‘Catenaccio’ mag noemen. Catenaccio is het Italiaanse woord voor 'grendel'. Het is dan ook een systeem dat zich vooral richt op een goed georganiseerde en effectieve verdediging, die de aanvallen van de opponenten moet neutraliseren. Een ander aspect is de snelle counteraanval, vooral door lange ballen vanuit de verdediging. Dus onvoorwaardelijke inzet voor het team en omschakelen. En dat beheerste ze tot in den treure. Best knap dat ze de bereidheid konden opbrengen om zoveel meters te maken zonder bal. Want die hadden wij vooral.

En wat wij daarmee deden was rondspelen. Zonder echt tempo te ontwikkelen. Of soms net niet secuur genoeg. Het spelritme wat er woensdag wel was ontbrak een beetje. Moesten we wennen aan hun manier van spelen? Of zat de wedstrijd van woensdag nog in de benen? In ieder geval kwamen we pas tegen het einde van de 1e helft tot een fatsoenlijke aanval. De bal eindigde jammer genoeg net aan de verkeerde kant van de paal. Deze kans had een beter lot verdiend. En koploper Rivierwijkers dan? Nou die zette daar helemaal niks gevaarlijks tegenover. Raar maar waar. Een koploper die bewust kiest voor het tegenhouden. De rust is dan ook daar met een brilstand. 0-0.

De trainert zet in de rust de puntjes op de i. Hamert op baltempo. Loopacties. En vertrouwen. De koppies zijn nu helemaal gefocust. De 2e helft mag beginnen. En dat zien we terug. Vanaf het eerste fluitsignaal zette we Rivierwijkers vast. Of misschien wel klem. Creëren. Nog geen 100% kansen maar het signaal ‘alle hens aan dek’ is inmiddels luid afgegaan bij Rivierwijkers. De stand blijft met geluk en grote inzet op 0-0. In de 56” wisselen we voor het eerst. Yasin maakt z’n opwachting. En dat is direct zichtbaar. De combinaties lopen vlotter en verrassender. Prompt is daar een grote kans. Uit de draai op rand zestien. Net naast. De corner levert ook een 100% kans op. In een kluwen van spelers wordt de kans teniet gedaan.

Dan in de 66” de rentree van Diego na weken afwezigheid door een enkelblessure. De druk neemt verder toe. De kansen en de spanning ook. We spelen inmiddels vol overgave. De rem die er in de 1e helft opzat is er volkomen af. Aanvalsgolf na golf beukt op de vijandelijke vesting. Want Rivierwijkers denkt alleen maar in tegenhouden, tegenhouden, tegenhouden. Maar toch. Daar is ie dan. De verlossende. In de 73”. Onze rechtsback Nigel ziet zijn rush vanaf eigen helft over de rechterkant eindigen op de achterlijn in het vijf-meter-gebied van de tegenstander. Hij legt hem panklaar voor de inlopende Max die de hoek voor het uitkiezen heeft. 0-1. De ontlading is groot.

We koesteren de voorsprong maar blijven drukken. Creëren nog steeds de mogelijkheden op een ruimere marge. Maar steeds zit er een voetje, een hand van de keeper of bedenk het maar ertussen. Hij valt gewoonweg niet. Wat stelt Rivierwijkers hier tegenover. Nou niet veel. Speldenprikken. Niet noemenswaardig. Een paar corners die zonder gevaar voorbij gaan. In de 80” wisselen wij voor het laatst. Jip (van het 2e) en Mike (rentree na een spierblessure) betreden het veld. Het is spannend. Dat is het altijd als de marge maar een doelpunt verschil is. Maar geen reden tot verontrustheid. We hebben we bal. En spelen rond.

En dan is het de 86”. Niks aan de hand. We hebben de bal. In de verdediging. Spelen terug. En dan gaat het mis. In de communicatie. De een denkt van de ander……. En andersom. De spits is er als een duveltje uit een doosje. Dit is zijn moment waar ie al de hele wedstrijd geduldig op wacht. En warempel hij benut hem ook nog. Wat een ongelofelijke wending is dit. Maar ja dat is voetbal. Die ene kans die altijd komt. Hoe goed je ook speelt. Hoe onrechtvaardig het ook is, het is 1-1.

De resterende minuten proberen we met alles wat we hebben nog de overwinning binnen te slepen maar helaas. De wedstrijd eindigt in 1-1. Het is zo’n weekend waar we de bittere smaak van het ervaren van onrecht moeten leren doorgronden. Als een levensles op het pad dat deze jonge ploeg bewandelt op weg naar volwassenheid. Het leven is namelijk vol met onrechtvaardigheid en tegenslag. Leer ervan! Kijk eerlijk naar wat je zelf nog beter had kunnen doen. Daar heb je invloed op. En niet naar anderen. De scheids is bijvoorbeeld een oncontroleerbaar element. Zeker als de wedstrijd ten einde is. En onthou dat je met een positieve coaching meer bereikt dan iemand wijzen op wat hij volgens jouw mening fout doet. Ten eerste weet ie dit meestal zelf al. En ten tweede is dat vooral aan onze trainert. En die heeft het allemaal uitstekend in de smiezen.

Dus blijf aan jezelf werken. Praat met elkaar. Help elkaar. Want alleen samen kunnen we deze competitie tot het einde brengen welke we allemaal voor ogen hebben. Ik heb hier alle vertrouwen in. Want er zit in deze groep een hoop talent, lerend- en doorzettings-vermogen. En dat hebben we nodig om ons nog meer weg te cijferen voor het hogere doel wat dit team nastreeft.

Onno Swart