Een titel van dit verslag in het Latijn. Niet dat ik die taal machtig ben maar het kwam in mij op toen ik m’n laptop openklapte voor het schrijven ervan. Zoek het maar even op. Tis ook een voetbalclub in Almelo, een windmolen te Rijkevoort en ook de wapenspreuk uit het wapen van de provincie Zeeland. Wat heeft het te doen met #WVzon1? Nou eigenlijk alles. Want worstelen deden we. En ja, we kwamen ook boven. Gelukkig. De goden waren ons vandaag gunstig gestemd. De gifbeker was juist op tijd geleegd. Net voor het einde van de blessuretijd. En daar lachte het geluk ons in ene weer eens toe.

We beginnen op vrijdagavond. We zijn als team te gast bij DOK48 in de haven van IJburg. We laven ons aan de heerlijkheden die ons worden voorgezet. De sfeer is goed. Branieachtig want de nacht moet er één worden om te herinneren. Jimmy Woo is de bestemming. Als oude man hoor ik alleen flarden vandaag voor de wedstrijd. Het gaat over verrassende dancemoves, een vrouw van 30 en een meisje van 18 die als een vamp fatale indruk heeft gemaakt op menigeen en wel 25 leek! Grootspraak zoals het hoort na samen een nacht doorhalen. De echte verhalen blijven verborgen in de nevelen van de nacht.

Grofweg herken ik tijdens zo’n pot voetbal van de #WVzon1 al het hele seizoen meerdere wedstrijden in één en dezelfde wedstrijd. Het technische gedeelte. Zoals ieder die #WV kent is dat goed verzorgd. Dan het fysieke gedeelte. We zijn fysiek & conditioneel goed. Absoluut. Maar alleen dat is vaak niet genoeg in het grote mannen voetbal. Je moet je ook laten gelden. Laten merken aan je tegenstander dat er niet met je te sollen valt. Zo dwing je respect af. En tot slot de moeilijkste; wat speelt er in de koppies? Daar moeten we nog echt een stap maken. Individueel en als team kunnen we daar de grootste winst maken.

Tuulk, we zijn een jonge ploeg. Maar de sleutel naar de stap omhoog ligt in het loslaten. Het loslaten van de negatieve gedachtes. Werk, studie, vrienden en/of een relatie loopt niet lekker? Zijn er zaken die spelen. Kom gerust even 1-op-1 met mij praten. Stuur mij een appje of bel. De drempel die je voelt is er niet. Kleine dingen kunnen in ons hoofd groter en groter worden zonder dat ze het in werkelijkheid zijn. En dan is het heel makkelijk jezelf keer op keer op je lazer te geven. Zonde!

En het omarmen van het positieve. Waarom lukt het wel op de training en niet tijdens dat ene moment in de wedstrijd? Ieder van de spelers heeft weleens ervaren dat het net was alsof het vanzelf ging. Ga eens terug naar dat moment. Wat maakte dat het zo was? Er was stilte. Er was concentratie. Er was kalmte. Zeker te weten. Zulke momenten kun bij jezelf oproepen. Door terug te gaan naar zulke momenten in het verleden. Je kan ook de wedstrijd alvast visualiseren tijdens de voorbereiding. Focus op wat je taken zijn en de uitvoering ervan. Voer ze uit binnen je kunnen. En focus je niet op het resultaat. Dat komt vanzelf als we allemaal ons focussen op de uitvoering. Want voetballen dat kunnen jullie allemaal!

Dan de wedstrijd. Een gortdroog stroef kunstgrasveld. Een scheids met beperkt loopvermogen. Alweer ja. En een tegenstander die met een goed gevoel aan de wedstrijd begint gezien de midweekse wedstrijd tegen Ankaraspor. Ze hielden de koplopers knap op 2-2. Wij hebben de krapste selectie van dit seizoen. Maar wel een fitte en met meer dan voldoende kwaliteit. We beginnen zoals gebruikelijk. Wij de bal. De tegenstander betrekt de verdedigde stelling loerend om met scherpe counters gevaar te stichten. De restverdediging is dus het woord wat ik vandaag veel hoorde vallen in de coaching. En volkomen terecht.

De 6”; wij een corner. Uitverdedigen gaat met een knal. Hard, hoog en ver. Windje mee valt de bal tussen keeper en laatste linie. Sprintduel spits met onze verdediger. Ruim buiten de zestien meter begint het duwen en trekken. De spits blijkt een handige tuimelaar. De scheids ging het allemaal wat snel. Hij doet z’n best maar is pas op de helft van de helft van de tegenstander. Toch is ie gedecideerd. Overtreding door #WVzon1. Als hij bij onze zestien is aangekomen blijkt z’n werkelijke beslissing; strafschop. Dit buitenkansje wordt benut als iemand van de begeleiding van Waterwijk zich komt verontschuldigen voor het uitpakken van het cadeautje. Sportief gebaar maar op het veld hebben ze er maling aan; 1-0 achter.

We spelen te plichtmatig. Slordig. Balsnelheid te laag. Aannames matig. Verkeerde keuzes. Wel zijn we de bovenliggende partij. Echt gevaar stichten we nauwelijks. De tegenstander doet het ook naar z’n mogelijkheden. De bus is geparkeerd en die tactiek werkt. Waar is de drive van de eerste wedstrijden. We droogden in de beker DSOV af. We legden hun onze wil op. Ja, dit is hetzelfde team. Het zit erin maar komt er even niet uit. Dus ik herhaal maar even: focus op wat je taken zijn en de uitvoering ervan. Voer ze uit binnen je kunnen. En focus je niet op het resultaat. Dat komt vanzelf als we allemaal ons focussen op de uitvoering. ;-)

In de 31” ontstaat er tumult. De spits alias tuimelaar van Waterwijk gaat alweer theatraal naar de grond. In de middencirkel. Maar dat is het domein van de scheids. Hij wuift het terecht weg. Waterwijk schreeuwt dat de bal uit moet. Jesse denkt hier terecht anders over. Hij gaat zijn mannetje voorbij aan de binnenkant en schiet onberispelijk met een fraaie curve over de keeper de 1-1 tegen de touwen. Waterwijk is woest. De aanvoerder gaat verhaal halen bij Jesse. Maar de scheids is ter plaatse. En met luide stem lost hij het op.

Dan het moment van Jemairo. 45”+3”. Onze onverzettelijke werker op voornamelijk rechtsback. Onvermoeid in het opkomen en ook het geven van rugdekking. Vlak voor rust komt hij goed door op rechts. Kaatst en krijgt terug. Geeft met een fabuleuze voorzet de bal op een presenteerblaadje aan Tom. Helaas wordt lukt het Tom niet deze uitgelezen mogelijkheid tot doelpunt te promoveren. Gelijk fluit de scheids voor rust. Deze aanval brengt misschien het juiste gevoel wat we nodig hebben om de muur van Waterwijk te slechten.

We gaan weer verder. Met aanvallen en Waterwijk met verdedigen. En hier en daar een spaarzame counter. Zoals in de 52”. Een bal in niemandsland achter onze laatste man. Er is twijfel. Mick is net te laat. Net als onze verdedigers. De behendige spits (ja, die tuimelaar) is er net ff eerder. De goal is leeg totdat hij de bal erin schiet. 2-1. Toch blijft het gevoel hangen dat we vandaag driepunten meenemen. We komen beter in de duels. Jannes speelt vandaag een goeie pot centraal op het midden. Er blijft geloof. Waterwijk is dan al vanaf de rust aan het tijdrekken. Blessures faken. De doeltrappen. Ach je ziet het op de TV en het is van alle tijden. Maar het blijft bloedirritant.

De tijd tikt weg. Inmiddels de 59”. Gil. Ja Gil en geen Gill. Zoals ik hem als het hele seizoen noem. Want dat is zijn naam helemaal niet. Het is Gil. Wel mooi dat een uiterst bedeesde en rustige jongen Gil heet. Maar goed Gil dus. Hij is de stille kracht vaak in de aanval. Ook vandaag. Hij weet zich vrij te spelen op rechts en geeft knap voor. Precies op het hoofd van Tom. Die kopt de bal onberispelijk binnen. We komen weer langszij op het scorebord. 2-2. En met nog een halfuur te gaan ruiken we de overwinning. De tegenstander begint de wisselen. En gaat verder met tijdrekken. In de tweede helft telden we zeven “blessure” behandelingen. Telkens kon de speler in kwestie vervolgens verder. Misschien dat WV bij Waterwijk de verzorgster kan verleiden tot een transfer? Ze verricht immers wonderen.

In de 73” denkt Mike te scoren. Behendig slalomt hij langs twee man en oog in oog met de keeper lobt hij de bal fraai over de uitlopende doelman. De noeste stopper van Waterwijk is echter doorgelopen en kan wel of niet voor de doellijn redding brengen. Mike is overtuigd van z’n goal. De grensrechter wuift hem weg. Net als de scheids. Het is nu volledig eenrichtingsverkeer. We drukken. Fanatiek. De drive die nodig is, is er. Nu dat ene goaltje nog. Grote kans voor Jannes. Hij schiet maar net langs de verkeerde kant van de paal.

Blessuretijd. Wij roepen dat het minimaal 7” moet bedragen. De scheids zegt nog 3” te spelen. En ja wie heeft hier het nu voor het zeggen. We blijven hopen en waarachtig. Mouaad geeft een strakke pass door de lucht op Max die diepgaat. De stopper die net het doelpunt van Mike wist te voorkomen loopt met Max mee. Hij moet ingrijpen. En dat doet hij. Hij besluit te koppen. Of het onkunde is of dat hij terug wilde koppen op z’n keeper. Ik laat het in het midden. Z’n keeper liep namelijk uit om de bal te onderscheppen. Doe u ogen maar even dicht en visualiseer dit tafereel. Dus de keeper loopt uit en de stopper kopt met een boog op eigen doel. Prachtig mooi. 3-2.

Dit zijn de mooiste lelijke doelpunten die er bestaan. Maar ze tellen net zo hard als die fraaie pegel van 25 meter of die volley vanaf randje zestien; 2-3! In ene krijgt Waterwijk haast. Tsja. En dan is het de scheids die consequent blijft. Hij fluit na 3” blessuretijd af. We halen opgelucht adem. Poeh. Het is meer dan verdiend. Maar het mag wat mij betreft eerder worden beslist. Hoe? Door te focussen op wat je taken zijn en de uitvoering ervan. Voer ze uit binnen je kunnen. En focus je niet op het resultaat. Dat komt vanzelf als we allemaal ons focussen op de uitvoering want dan is dit team in deze klasse onverslaanbaar…….

Onno Swart

Omroep Almere:  Waterwijk (zondag) verliest in slotfase door eigen doelpunt