Zaterdagochtend, Amsterdam Watergraafsmeer, iets voor 10:00. De meiden van MO13-1 lopen het hoofdveld op om te beginnen aan de warming-up voor de wedstrijd tegen Almere FC. Sommigen nog een beetje slaperig, anderen met gespannen gezichten. Vorig seizoen speelden ze nog op een half veld 8x8, twee jaar geleden nog 7x7 op een kwart veld – wat ging dit snel!

Andere meiden speelden vorig jaar al wel bij MO13 en brachten rust en ervaring in de ploeg. Maar toch: dit voelde wel anders om nu ineens vlak voor het clubhuis, op het hoofdveld, te moeten laten zien wat je waard was.

De tegenstander zou gezien de statistieken een taaie moeten zijn, speelde bovendien al een heel jaar als team in de MO13 en was dus beter ingespeeld. Het jonge trainersduo van WV-HEDW, Suze & Faye, liet zich echter niet van de wijs brengen en draaide geroutineerd een strakke opwarmsessie. Als er al sprake was van zenuwen dan bleek dat uit niets.

Na het eerste fluitsignaal bleek helaas al snel dat de statistieken correct waren, Almere kwam vliegend uit de startblokken. De 0-1 viel na 3 minuten, en binnen een kwartier stond er al 0-2 en toen 0-3 op het bord. Ouders langs de lijn keken elkaar vertwijfeld aan. Werd dit een afslachting?
Maar toen gebeurde het. De meiden van WV lieten zich niet uit het veld slaan, rechtten de rug en besloten dat ze dit niet zomaar zouden laten gebeuren. Als eerste was daar Farah, die met een fantastische loopactie vanaf de eigen 16 opstoomde naar het doel van Almere, intussen 5 à 6 meiden uitspeelde en de bal er toen ook nog zelf inlegde. Er kwam een schittering in de ogen van WV, ze grijnsden en dachten: “we kunnen dit!”

Het werd een prachtige inhaalrace. Doelpunten van Sara, nog een van Farah, een poeier in de kruising van Minouk, een eigen goal van Almere, het was allemaal heel mooi. Maar het allermooist was te zien hoe het team samenwerkte – iederéén was goed. Het liep lekker, er werd goed overgespeeld, artistieke solo-acties werden afgewisseld met strakke passes. Almere was nergens meer, raakte gedesorganiseerd en de spanningen liepen op, maar door de strakke arbitrage verliep uiteindelijk alles keurig. Toen na het eindsignaal er 5-4 op de borden prijkte was dat volkomen terecht, en vooral Almere was blij dat deze wedstrijd voorbij was – de meiden van WV konden nog wel even door. Genietend liepen ze van het veld, en iedereen die erbij was wist dat dit wel eens een voorbode zou kunnen zijn van een heel leuk seizoen voor de MO13.

Maarten Vreeswijk, teammanager