Wat een weekend. Wat een team. Team #WVzon1. Wat een beleving. Wat een prachtige ambiance op sportpark Middenmeer. En wat een resultaat; 3-1 winnen in een intense wedstrijd tegen een directe concurrent.

Maar first things first. Het is het eerste weekend van de lente. Lente. Het moment waarop alles begint te groeien. Het moment waarop de zon het begint te winnen van de wolken. Waarop we langzaam aan weer uit onze schulp kruipen. Naar buiten gaan. Ons laven aan de warmte. En de energie toeneemt. De lente begint op het moment dat de zon loodrecht boven de evenaar staat. En dan. Precies dan is het precies een weekend waarin je eigenlijk je lange onderbroek aan moet. Het geeft een gure noorden wind. Die buien brengt waarin hagelstenen het proberen te winnen van de inmiddels normaal aanvoelende regen.

Het is zaterdag 23 maart. Ik begeef mij einde ochtend naar de velden van SCPB in Badhoevedorp. Een jeugdwedstrijd op ’t program. Jongens onder 18. Ik ben vroeg. In de verte zie ik blauwe shirts en witte broeken. Bij jongens die net tot boven je heup komen. Ik loop erheen en heb het genoegen om de jongste jeugd van WV-HEDW aan het werk te zien. En wie anders dan Detlev Vreeken tref ik aan in z’n element. Van onder een WV-muts is hij enthousiast bezig de toekomstige toppers van de zaterdag en zondag 1 op te leiden. Wat een energie. Wat een passie. Geweldig om te zien. En dat terwijl de hagelstenen in grote getale neerdalen. Het maakt allemaal niet uit als je met een bal mag pielen.

Dan de zondag. We schrijven 24 maart. Er staat een thuiswedstrijd tegen Swift op het program. Uit verloren we geflatteerd. Maar we verloren. Met 4-1 maar liefst. Maar vandaag was alles anders. De verlosser was erbij. De buurjongen uit Betondorp die het schopte tot wereldster. JC waakte over ons. Op zijn sterfdag. Om onze overwinningstreek te vervolgen. Want zoals u, als trouwe volger, wel weet winnen we de laatste tijd alles. We zijn op reis in de 3e klasse C. Er was er een gebaand pad van zes overwinningen op rij. En nu zijn het er zeven. Ondanks een volle ziekenboeg met zeven serieus geblesseerden. De ploeg die er staat is hecht. En binnen die ploeg blinkt iedereen uit. Iedereen gaat mee in de flow die er sinds het trainingskamp in januari is.

Hoe dit alles kan? Ik reken het de trainert aan. De tovenaar van Middenmeer. Altijd een glimlach op z’n gezicht onder een bos krullen. Hij is klein van stuk. Aimabel jongmens. Gek van het spelletje genaamd voetbal. En gelukkig onze trainert. Hij is de katalysator die deze groep tot grote hoogtes opzweept. Hij kneedt. Hij schaaft. Hij doceert. Hij stimuleert. Hij geeft je op je flikker. Zodanig dat ze allemaal geloven in de overwinning. Samen zijn ze één. Het team staat op één. Het strijdplan was simpel. We gingen voor een blitzkrieg. De tactiek van de overrompeling. En zo geschiedde. Want wie te laat van huis was gegaan miste de 1-0. Want die lag direct na de aftrap in het netje. In de 1”. En het was niet eens de 1e kans. Het was pas de 2e die we erin schoten. En hoe. Nou vooruit. Diego van de Bunt Huigen met de assist. Een beetje gelukkig maar ja die tellen ook. En Jesse Coffeng met het lepe boogje over de keeper die net te ver voor z’n goal stond.

De 12e man is dan al beslissend. Wat een ambiance. Het team staat er. Vecht voor elke meter. Wat een beleving. Met de WV aanhang langs de lijn van FC Fantasiepijl, zondag 3, Wifeys3 en ook DRC zondag 2 die hun oude teamgenoten Diego en Max komen aanmoedigen. Want na de 1-0 blijven we gas geven. Swift hapt naar adem. Ze stapelen fout op fout. Afgedwongen door ons. Er komen kansen. 18” Jesse Coffeng met een scherpe voorzet. Jannes Broekman kan em net niet binnentikken. Zonde. 22” Jesse Coffeng is ongrijpbaar. Legt terug op de penaltystip. Mouaad Boudinar schiet net over. Dan in ene aan de andere kant. De 23”. Mick van der Wijgerd onderscheidt zich. In 3 pogingen na een afgeslagen corner pareert hij de kansen die Swift krijgt. En de laatste heeft is zelfs klem. Dat heet vertrouwen. Vorm.

Dan de 33”. De druk is te hoog voor Swift. Het team jaagt op ze. En dat is het moment dat Diego van de Bunt Huigen zich kan onderscheiden. Zijn moment of fame. Alleen af op de keeper. Hij rondt fraai af met een lob. De keeper vertwijfeld achterlatend. De 2-0 staat op t scorebord. En we gaan gewoon door. In de 40” gaat Jannes Broekman alleen op de keeper af. Weggestoken door Jesse Coffeng. En dan. De vraag: pareert de keeper buiten of binnen de zestien met z’n handen? Hij maakt in ieder geval de kans hierdoor onschadelijk. De beelden zullen het uitwijzen. Het doet niet meer terzake want in de blessuretijd is daar de 3-0.

Diego van de Bunt Huigen is z’n naam. Klein van stuk. Eindelijk doet ie aan krachttraining. En dat zie je terug in duelkracht. Fitheid. Zonder dat het z’n natuurlijke aangeboren talent aantast. En dat gevoel zet hem vaak op de goede plek. Of geeft hem het juiste moment. Ook nu. Hij krijgt de kans en rondt werkelijk magistraal af. Snoeihard doch zuiver. Tweede paal. Hoog in het zijnet. Vanaf de uiterste rechterkant van de zestien meter. De keeper hoort alleen de luchtverplaatsing. De bal heeft ie nooit gezien. Wat een explosie. Wat een doelpunt. De voorzitter noemt het een wereldgoal. En wat een feest. De bank. De 12e man. Alles ontploft.

De rust breng ik door in de kantine. Wat een gezellige drukte. De kantine staat vol. Gonst van de opwinding. Iedereen is uitgelaten over wat ze hebben gezien. Wat ik vooral hoor is ongeloof op een bedje van enthousiasme. En dan het vervolg. De tweede helft. Dat is er een van hardwerken. Doorkomen. Want Swift grijpt het initiatief. Ze moeten wel. De omzettingen hebben effect. WV moet terug. Maar echt gevaar, nee dat ontstaat niet. We leunen een beetje achterover en hebben controle. Precies zoals vooraf bedacht. Prachtig als een plan zo goed tot uitvoer wordt gebracht.

Dan wordt het tijd om de eerste strijders te wisselen. De verse krachten brengen nieuw elan. De 12e man gaat er nog een keer achterstaan als Swift uit ene spaarzame kans toch weet te scoren. 3-1 met nog 16” officiële speeltijd te gaan. We wisselen nogmaals. De hele voorhoede is nu gewisseld. Zij die onze eerste verdedigingslinie waren. Swift doet verwoede pogingen maar komen tot niet heel veel. Wij wel. In de omschakeling. In de 82” teistert Kaja van der Sluis de paal. Het blijkt onze laatste kans te zijn. We spelen de pot gedecideerd uit. En ondanks 7” blessuretijd wordt Swift niet meer gevaarlijk. De streak wordt verlengd naar zeven wedstrijden op rij winst.

U kunt begrijpen dat er een klein feestje losbarstte in de kleedkamer na afloop. Moegestreden als iedereen was kwam de energie snel terug door de euforie die deze overwinning losmaakte. Als debutant in de 3e klasse na 18 wedstrijden op 41 punten staan. Plek 2 in de rangschikking. Nog 6 potjes te spelen. En dan? Dat weten we op 26 mei. Want dan is de laatste speelronde. Dan zijn de prijzen verdeeld. Dan pas, want nu hebben we nog niks. Behalve het zoet van 7 overwinningen op rij maar daar kopen we op zich nog helemaal niks voor.

Dus train. Verzorg je. Rust. Luister. En geniet. Tenzij je speelt. Want dan is het 110% inzet voor het team, om seizoen 2023-2024 tot een onvergetelijke te maken in je leven. Waar je later nog over praat. Samen met je vrienden. Je ploeggenoten van toen. Komende weekend is het Pasen. Op zondag 7 april gaan we op bezoek in Rijpwetering bij ROAC. Op koegras. Slecht koegras naar ik hoor. Daar waar zowel Sporting ’70, Swift als TABA verloren. Dus we moeten top zijn!

Team : Mick van der Wijgerd, Jan van Straaten, Roan Mulder, Tobin Melis, Lukas Noppert, Tom van Riessen (c), Gil Gilberto, Mouaad Boudinar, Jannes Broekman, Diego van de Bunt Huigen, Jesse Coffeng, Freek van der Heide, Jermaine Verwey, Kaja van der Sluis (o23), Nick Jairam (o23) en Jules Vermeulen.

Onno Swart

De hoogtepunten, vastgelegd door Mr Melis: