Menno Bosma, laatste van de Bosmadynastie, is met voetbalpensioen.

Op 19 augustus 2023 speelde Menno zijn laatste wedstrijd.

In zijn afscheidsbrief schrijft hij: “Sommige mensen moeten het hebben van kwaliteit, anderen van kwantiteit. Een kleine 60 jaar bracht ik door op voetbalvelden, waarvan 36 jaar bij WV. Het is dan best knap dat je nooit kampioen bent geworden, vind ik zelf. Naast vele andere dieptepunten is er vooral één hoogtepunt: dat ik redelijk ongeschonden aan de eindstreep ben gekomen. Vandaar mijn afscheidswedstrijd, op zaterdag 19 augustus om 16.30 op het hoofdveld van WV. Iedereen die met me gespeeld heeft en daar goede herinneringen aan heeft, of juist blij is dat ik stop, is daarbij van harte welkom. Kun of wil je er niet bij zijn, zie dit dan als een afscheidsgroet. Hartelijks, Menno “

Menno werd in 1987 lid van WV-HEDW. In het grote jubileumboek (deel 3, p. 645) beschreef hij wat hij aantrof: "Toen ik van Abcoude naar Amsterdam verhuisde, ben ik eerst bij FC Abcoude blijven voetballen., omdat ik in Amsterdam vrijwel niemand (in ieder geval geen voetballers kende). Totdat ik een keer tegen een team speelde met daarin mijn neef Henk. Aan de bar werd me al snel duidelijk dat WV een hele leuke club was. Omdat ik als (oud-)kraker inmiddels in een team met politieagenten was beland, was de keuze niet moeilijk. Nooit spijt gehad van mijn keuze, had ik veel eerder moeten doen! Een prachtige oude zooi (bijna in elkaar stortende kleedkamers bijvoorbeeld, waarvan de geiser steeds uitwoei) en een heel ontspannen en gezellige sfeer. Ook erg fijn: dat gesprekken niet alleen over voetbal, vrouwen en auto's gaan."

Neef Henk  'meeste aantal wedstrijden voor WV per weekend'

Bosma (bestuurslid van 1982-1984) haalde indertijd het maximale uit zijn contributie door zich  aan te bieden bij elk WV-team dat spelers tekort kwam. Dat was destijds schering en inslag. Bij zijn gedwongen afscheid wegens een versleten knie, schreef Henk: "Sinds 1975 heb ik over de eeuwige groene velden gedraafd, in dienst of als huurling bij een groot aantal zaterdag- en zondagelftallen. De eerste vijftien jaar in z'n vijf de laatste twee jaar in zijn twee. Nooit gedacht nog eens uit mijn eigen mond te horen: 'Ik ga er wel uit in de tweede helft.’ Maar ja, such is life met zo'n knie. Ter afscheid heeft mijn laatste WV-stal, het roemruchte zat-11, voor een afscheidswedstrijd gezorgd die ik never zal vergeten. Hoogtepunt was de opkomst van diverse ex-WV'ers en WV'ers met wie ik jaren het de grasmat bestreek en de bal deed rondgaan. En dan nog de gemiste penalty die ik in de slotminuut bijna het Ajax Stadion in schoot. En van scheids Hannes Broodkoorn moest overnemen wegens overduidelijk te vroeg bewegen van de keeper. Een prachtig afscheid, een international waardig, voor iemand uit de reserve vierde klasse AVB." (jubileumboek, deel 3, p. 586-587)

Menno begon met Henk in de zaterdag 9, daarna volgde de zaterdag 11 en hij neemt nu afscheid als lid van de zaterdag 19, voorheen zaterdag 21, het laagste zaterdagteam van Nederland. Hoogtepunt en tegelijk dieptepunt in het oeuvre van Menno was het spelen van de Derby der Allerlaagste Landen (D.A.L.) op 22 augustus 2020 op de laagst gelegen velden van Nederland, bij VV Nieuwerkerk in het Zuid-Hollandse Nieuwerkerk aan den IJssel (6,75 meter beneden NAP) tegen het allerlaagste zondagteam van Nederland, Kampong 26. Zaterdag 21 verloor de wedstrijd, maar ging na de verdiende nederlaag als paradoxaal winnaar naar huis met de enige echte Beker der Allerlaagste Landen, zoals teammanager Henk van Bakel schreef in zijn verslag: “Want iemand moet het doen en dat waren wij dus. Het ging tenslotte om de laagste plek.”

Menno zelf (die ook over een bijzonder vaardige pen beschikt) heeft over deze met veel publiciteit omgeven wedstrijd een hilarisch verslag geschreven: Lager kan echt niet.

Jos van Meeuwen

Aandachtige (ex) medespelers van Menno tijdens zijn afscheidswedstrijd. Uiterst rechts zittend: neef Henk.