Sloterdijk vs WV-HEDW Zondag 1

Het was een uitermate lekkere middag als je heerlijk in het zonnetje wilde zitten. Even de voorraad vitamine D een boost geven. Het liefst een beetje uit de wind. 't Is immers pas eind februari. En dat kon vanmiddag in combinatie met het bekijken van de wedstrijd van de Zondag 1 uit bij Sloterdijk. Een club in de marge in de Kolenkit-buurt. Een van de armste delen van de stad. Wel bezig aan een revival maar die heeft de club nog niet bereikt.

WV trad aan tegen een jeugdig elftal. Enkele 17-jarigen hadden een basisplek bij Sloterdijk. We vonden Sloterdijk terug op plek 11 op de ranglijst en dat maakte o.a. dat de avond voor de wedstrijd een feestje werd gehouden ter ere van de verjaardag van Tom van Riessen. Het hele team was ter plekke om het feestvarken te fêteren. De 3e helft werd dus iets eerder gespeeld dan normaal. En naar ik hoorde vol passie & gretigheid. De sfeer was machtig mooi. De overwinning was gevierd voordat ie binnen was. En ja dat gaf een extra dimensie aan een in principe redelijk simpele horde in deze competitie. In mijn beleving als ouwere jongere schreef ik, in de groepsapp, na wat schermutselingen; “Zo ’s nachts een grote vent, overdag een grote vent. 0-5 maakt dat dit klopt”

We trappen af. Een speler is compleet niet komen opdagen? Die diskwalificeert zichzelf sowieso als grote vent. Maar we hebben voldoende kwaliteit om de overwinning over de streep te trekken vanmiddag. Scheidsrechter Claessens hanteert de fluit vanmiddag in wat waarschijnlijk z’n afscheidstournee is. Z’n looplijnen zijn hoekig en stram. De snelheid beperkt. De beslissingen op appelleren legio. En vertrouwen op de grensrechters is pure noodzaak. Dan weet je het wel. De intenties na 10 minuten zijn helder. Wij pakken het initiatief. Sloterdijk houdt tegen. De kansen rijgen zich aaneen. Met vlotte combinaties. Het vizier staat alleen nog niet op scherp. Nog wazig van de 3e helft?

In de 23e minuut is Gil attent. Hij zet goed druk, verovert de bal en is er gelijk vandoor. Z’n afronding is secuur en doeltreffend; 0-1. Zoals wel vaker zakt het tempo in. Laten de bal niet meer het werk doen. We lijden te veel balverlies op plekken die Sloterdijk in staat stelt om zich op onze helft te melden. Niet dat dit direct tot kansen leidt maar toch. Wij blijven onze kansen niet benutten. En dan krijg je de deksel op je neus. Slordig uitverdedigen brengt de bal op een meter of 20 van onze goal perfect voor de voeten van de rechtspits van Sloterdijk. Die neemt de bal direct op z’n pantoffel. Met een fraaie curve draait de bal om de kansloze Mick zo in de verste hoek; 1-1.

Rust. De trainert gaat het rechtzetten. En ja hoor. Na rust een herboren WV. We omsingelen de tegenstander. We spelen om te winnen. De 1-1 blijft echter lang gehandhaafd. Tijd voor een wissel. Max komt voor Kai en gaat op rechtsbuiten spelen. Jesse verhuist naar de linkerflank. En Tom zakt een linie naar het middenveld. Binnen een paar minuten ligt de 1-2 in het netje. Jesse vindt de achterlijn en geeft een prima voorzet strak en hard. Gil is attent komen opduiken bij de 1e paal en rondt af. En dan doet Max hetzelfde op rechts. Weer de achterlijn. Hard en strak voor. Dit keer is Mike het eindstation. Hij kapt waar het schot werd verwacht. De keeper en speler gaan het bos in. De goal is leeg. Appeltje eitje; 1-3.

Met nog 10 minuten te gaan maakt Mike z’n 2e van de middag. Hij kreeg hem op een presenteerblaadje van de centrale verdediger van Sloterdijk. 1-4. 't Is gespeeld. Maar niet heus. De concentratie is helemaal verdwenen. Spelers gaan voor eigen succes. De passing slordig. Het tempo zakt wederom in. En dan is daar de jeugdige invaller van Sloterdijk. Hij kapt en draait zoals je dat leert op een pleintje in de Slotermeer. Behendig legt hij onze verdediging in de luren om vervolgens prima af te ronden; 2-4. Voor de statistieken zou je zeggen.

Maar nee helaas. Waar wij nog wat kansen verprutsen is daar in ene een strafschop voor Sloterdijk. Volkomen terecht gegeven door de scheids. Een strafschop op een presenteerblaadje. Een sliding in de eigen 16 is altijd een teken van verkeerd opstellen naar mijn mening. Als je dan ook nog curieus de bal verovert heb je mazzel. Om vervolgens de pech te hebben de bal stil te leggen met je arm. De penalty wordt beheerst ingeschoten: 3-4. Sloterdijk zet nog een keer aan. De officiële speeltijd is voorbij. Echter zoals het bij een afscheidstournee hoort is er altijd een lange toegift. De scheids weet van geen ophouden. Net als Sloterdijk. Met hangen en wurgen houden we stand.

We winnen met een gevoel van verliezen. En dat in de aanloop naar komende zondag als de koploper op bezoek komt. Een goed moment om jezelf te realiseren dat het beter moet. Dat het niet ligt bij het veld. De scheids. De grens. Of een willekeurige medespeler. Maar in werkelijkheid is het natuurlijk vooral degene die je ziet als je in de spiegel kijkt. Kijk jezelf eens goed aan en bedenk je dan wat je anders, beter of vooral simpeler had moeten doen. In dienst van het team. Want we weten natuurlijk allemaal dat ene Johan Cruijff ooit heeft gezegd dat voetbal een simpel spel is. Maar wat moeilijk is, is simpel voetballen. En voetbal is een spel van fouten. Het team dat de minste fouten maakt wint. Dus speel met je hoofd want de bal is vlugger dan de benen.

Onno Swart