De Laan van Spartaan. Een prachtig weggestoken sportpark tussen de nieuwbouw in wat tegenwoordig BOLO heet maar vroeger gewoon Bos en Lommer. Wat associaties die opborrelen….. “Spartaan” is iemand die errug gehard is. Onvoorzettelijk ook. Een Spartaan staat ergens voor. Noest. Hard werken. Dat loont altijd. Onoverwinnelijkheid. De “Spartaan” speelde niet bij ons mee vandaag. Dat was al snel duidelijk. Wij waren slechts te gast. En als gast ben je natuurlijk voorkomend. Vriendelijk. En wil je zeker niet onnodig in de weg lopen. En geloof mij; dit deden we voorbeeldig. VVA/Spartaan mocht meer dan met ons meedoen. Sterker nog. Wij lieten ze vrijuit spelen. En dan kunnen deze jongens van de pleintjes in West in ene lekker ballen.

Om een wedstrijd te winnen moet je je persoonlijke duels winnen. In duels heb je grofweg twee opties. Toch? Je staat er en wint je persoonlijke duels. Dat is als je speelt als een Spartaan. Je kan ook te laat komen in een duel. De intentie om het duel te winnen is er dan wel. Ook dan speel je als een Spartaan. Bijkomend gevolg is dan vaak wel een overtreding. De scheids waarschuwt. De tegenstander raakt geïrriteerd. Trekt eerder z’n been terug. Das ook winst. De scheids trekt, na zeg, je vierde overtreding de gele kaart. Vanmiddag heb ik geleerd dat er ook een derde optie is. Je kan namelijk ook niet in de duels komen. Ja, echt. Heerlijk voetballen voor de tegenstander. Vanmiddag was dit schering en inslag. De enige goal die VVA/Spartaan op eigen kracht maakte was prachtig. Het was het ultieme voorbeeld van niet in de duels kunnen komen. De andere twee waren fouten van ons team. Dan weet de trouwe lezer van mijn stukjes het wel. We speelden vooral tegen onszelf.

Het scoreverloop leest als een ware thriller. 14” 1-0. 21” 1-1. 25” 1-2. 34” 2-2. Thee. 47” 2-3. 67” 3-3. 86” 3-4. 90”+4” Einde.

Bij een thriller is er een bepaalde spanning die zich opbouwt richting een climax. Vanmiddag was het enige wat zich echt opbouwde de spanning in m’n bilspieren van het meer en meer samenknijpen. De angst sloeg echt toe. Het zal toch niet? Nee gelukkig niet. Maar echt gerust waren we pas toen de goed leidende scheidsrechter Geurts het eindsignaal liet klinken. Wat was het slecht. Als team een dikke onvoldoende. Waar is de organisatie? En de onderlinge coaching? En als je dan wordt gecoacht; het accepteren. De bereidheid om te werken voor het team. We speelden zo plichtmatig en ongeïnspireerd in plaats van te genieten van een goed veld waarop we lekker een wedstrijd gingen spelen. Samen strijdend voor een mooie overwinning. Als een team dat er voor elkaar staat.

Tot slot 1: Ik ben teammanager van #WVzon1 en ook uw verslaggever. Toch ben ik er ook elke week als trotse vader om te kijken naar de verrichtingen van m’n zoon Max. De afgelopen periode had ie het lastig. In z’n eerste seizoen in het seniorenvoetbal lukte het, na een goede start, niet meer om het netje te vinden. Als een spits niet scoort gaat dat vreten aan z’n vertrouwen. Vorige week zag je al dat het eraan zat te komen in z’n acties en de assist bij de enige goal van WV. En vandaag stond ie er. Met drie loepzuivere doelpunten scoorde ie een valse hattrick. En wel niet geheel toevallig omdat sinds vorige week z’n opa als z’n meest trouwe supporter weer van de partij was. Dit na een lange periode van afwezigheid door fysiek ongemak. Al zou z’n opa zeggen; “drie doelpunten leuk mare waarom schoot je die andere twee kansen er niet gewoon in”……… Iets wat ik nooit zou zeggen natuurlijk.

Tot slot 2: Jesse maakte vandaag het mooiste doelpunt van de middag. Zoals haat en liefde gescheiden worden door slechts een dunne lijn is dat ook met de balbehandeling van Jesse. Met z’n tomeloze inzet ontstaat er van alles door het gewoon te doen. Als ie ook echt in dat moment zit is ie onnavolgbaar. Soms gaat het te snel. Is z’n hoofd al verder dan de actie. Gevolg een afzwaaier of een voorzet die bij de cornervlag beland. Maar als hij z’n energie functioneel kanaliseert aan de juiste kant van de grens tussen haat en liefde dan gaat het als vanzelf. Vanmiddag leidde dat tot een doffe knal in de rechterwinkelhaak. Een vuurpijl afgevuurd van ruim buiten de zestien en toch kon de keeper er alleen maar naar kijken.

Conclusie; het zit hem vaak in kleine dingen die het echte verschil maken. Dus jongens train de komende week. Vertel mekaar wat er aan schort. Drink samen bier tot diep in de nacht op donderdagavond na de training. Deel je zorgen. Ook die van buiten het veld. Praat! Geef elkaar dat compliment. En ga door en leer dat je het samen moet doen. Vertrouwend op elkaar.

Onno Swart