Dubbelslag in Leusden

Het was een lange dag gisteren. En dat na een spontane en iets te uitbundige zaterdagavond die begon in de Ziggodome. Daar waar Holland Zingt Hazes op het program stond. Meezingen dus. En meezingen deed ik. Uit volle borst. Dan volgt altijd “en we gaan nog niet naar huis……”. Met kleine oogjes stond ik hierdoor zondagochtend pannenkoeken te bakken voor Max. De voorbereiding op de wedstrijd ging voor op mijn behoefte aan meer slaap. We gingen als team vroeg naar Leusden om WV zon2 te ondersteunen in hun strijd om de koppositie tegen Roda ’46 2. De mannen van Jan Popma schotelden ons een waar voetbalgevecht voor. In een thriller van een wedstrijd trok WV zon2 aan het langste eind. Met 4-5 werd de aanval op de 1e plaats afgeslagen. Als slagroom op de taart verloor nummer 3 ook. Er gloort hier dus een kampioenschap aan de horizon met nog 7 wedstrijden te spelen en vijf punten los van de naaste concurrenten.

Door dit resultaat hadden de jongens van zondag 1 ook gelijk het goede gevoel. De staf idem. Komt ook omdat het team lekker in z’n vel zit. De sfeer is optima forma. En dat voel je. De warming up was ontspannen. De ontvangst door Roda ’46 was hartelijk. Fijn dat het ook zo kan. Op het veld de strijd met elkaar aan gaan maar ervoor en erna vriendelijk en respectvol. Want ook onze wedstrijd werd een waar voetbalgevecht. Voorafgaand aan de wedstrijd schreef ik dit op onze Insta; op naar Leusden om 3 punten op te behalen. Dat is het plan. Al lijkt het een errug lastige opgave te zijn. Roda ‘46 hield afgelopen weken thuis stand tegen zowel Sporting 70, Swift en TABA. We zijn dus gewaarschuwd. We moeten top zijn. Let do this as a TEAM! En zo geschiedde. Mocht de pupil van de week nog het genot proeven van scoren tegen WV zon1. Daarna ging het slot erop. We stonden er! Vanaf het eerste fluitsignaal van scheidsrechter Collin Bosschieter.

Van de door ons 3-1 gewonnen thuiswedstrijd wisten we hun strijdplan. Met het woord strijd in kapitalen geschreven. Het is een ploeg die enorm veel energie brengt. En fysiek de strijd aangaat. Na wat aftasten over en weer was de 1e kans van de wedstrijd voor Roda ’46. In de 16”. En hoe. De bal werd echter prachtig door Mick uit z’n goal geranseld. De rebound werd tegen de paal geschoten. Daar kwamen we goed weg. Ik zat al rustig en met vertrouwen te kijken maar na dit moment helemaal. Er zit een engeltje op de lat die over ons als team waakt. Het engeltje heet vertrouwen. En het vogeltje krijgt energie van het harde werken wat de groep laat zien. Elke training. Elke wedstrijd weer. Dat is het mooie als je in een flow zit. Je krijgt er energie van.

Eigenlijk is dit al vanaf het trainingskamp in januari. Dat we tegenslag hadden uit bij koploper Sporting ’70 eind januari is door de jongens goed opgepakt. De boost met turbo kwam door de Houdini-act tegen TABA. Thuisspelend 0-2 achter na 89” spelen. Dood en begraven zeg maar. Om in de volgende tien krankzinnige minuten de wedstrijd volledig om te draaien naar een 4-2 overwinning. De volgende drie wedstrijden waren tegen drie ploegen die op ons aan het jagen waren. Drie finales. We wisten ze alle drie te winnen. Niet met mooi voetbal. Niet met verzorgd voetbal. Maar door als team de mouwen op te stropen. Samen de strijd aan te gaan. En dan. Dan krijg je niet alleen de beloning doordat de concurrentie punten laat liggen. Maar ook dat het geluk je toelacht. Roda ’46 kan er sinds gisteren over meepraten. Was het terecht dat we wonnen? Het hangt er vanaf voor wie je bent. ;-)

Ik zag twee teams die beide vol voor de overwinning streden. Wij door vooral te combineren en Roda’ 46 door de bal hoog in te brengen. En vandaar proberen door te voetballen. En dat doen ze heel aardig. Roda ’46 raakte meerdere keren de lat. Kreeg meerdere 100% kansen maar vandaag was Mick van de Wijgerd onpasseerbaar. Katachtig. Hij had alles. En samen met het team hield ie z’n doel schoon. Lees vooral ook het verslag van Cees Leijenaar van Roda ’46 op hun site roda46.nl. Want het had net zo goed een overwinning voor Roda ’46 kunnen zijn geweest. Maar ja, wij hebben jongens lopen met specifieke kwaliteiten. Die uit het niets een doelpunt kunnen maken. Ook vandaag weer. Voordat ik dit moment opschrijf wil ik het volgende nog even zeggen;

Het team dat er stond vanmiddag. De backs Jan van Straaten en Lukas Noppert met hun energie. Het centrale duo Roan Mulder en aanvoerder Freek van der Heide met de rust. De degelijkheid. Het mag in de coaching iets positiever, Freek ;-). Het middenveld met Tom van Riessen op 6, Mouaad Boudinar op 8 en Diego van de Bunt Huigen op 10. Ze lopen zich de longen uit hun lijf. En voorin de alleskunner Jannes Broekman in de spits en Jesse Coffeng en Max Swart op de zijkanten. Alle drie een gevaar op zich. En dan moeten we niet de wissels vergeten. Gil Gilberto die de hele week ziek was. Tobin Melis met een lichte blessure toch erbij. En dan van zondag 2 nog Juuso Salminen, Damian Lakeman, Stijn van de Berg en reservekeeper Brian Duijster.

Ze blonken allemaal uit. In hard werken. In doorzetten. In het blijven geloven in een goed resultaat. Het doorgaan waar je lichaam eigenlijk schreeuwt mag ik stoppen. En in het pakken van je kansen. Want dat deden we. Werd eerst Max Swart in de 52” nog door de grensrechter afgestopt met een onterecht vlagsignaal. Top weggestoken door Tom van Riessen overigens. Vervolgens kregen zowel Max als Jesse Coffeng beide nog een mogelijkheid. Geen 100% kansen maar toch. Dan nadert het einde. En komt het toch nog goed. Het is de 88” De crosspass komt van Mouaad Boudinar. Met z’n prachtige linkerbeen een lange bal naar de net ingevallen Gil Gilberto. Die controleert en bediend Jesse Coffeng in de loop. Die bedenkt zich geen moment en schiet met z’n chocoladebeen de bal prachtig binnen. De keeper kansloos latend. De bank staat in een golvende beweging op. Het gejuich is als brullen. Ook op de tribune waar nog een aantal van zondag 2 ons steunen.

De slotfase is er een van alle hens aan dek. Vrouwen en kinderen eerst. Maar ons engeltje in combinatie met de ultieme wil van het team om te winnen brengt ons de overwinning. Na zeven slopende minuten blessuretijd klinkt het eindsignaal. Er is ontlading. Roda ’46 kan het niet geloven. En wij? Wij juichen ons de longen uit het lijf. We schrijven weer een overwinning bij. De vijfde op rij! De pitchers met bier smaakten goddelijk. We staan nu stevig op de 3e plek. Komende zondag spelen we weer uit tegen APWC in Amersfoort. Maar op zondag 24 maart hebben wij u nodig! Al vroeg want zowel zondag 1 als 2 spelen dan weer een belangrijke pot thuis op Middenmeer. WV zon 2 op 11:45u tegen de nummer 3 Hooglanderveen. En WV zon 1 om 14:30u in een heuse stadsderby tegen nummer 2 Swift zon 1.

Onno Swart